ZSOŚS.440.148.2018

Na podstawie art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096), art. 12 pkt 2, art. 22, art. 23 ust. 1 pkt. 2, art. 27 ust. 1 i 2 pkt 2, ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych ( Dz. U. z 2016 r. poz. 922 ze zm.) w związku z art. 175 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2018r. poz. 1000 ze zm.) dalej „ustawa”, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie skargi Pani A. G., zamieszkałej we W., na przetwarzanie jej danych osobowych przez Komendanta Głównego Policji w Krajowym Systemie Informacyjnym Policji,

odmawiam uwzględnienia wniosku

Uzasadnienie

Do Urzędu Ochrony Danych Osobowych wpłynęła skarga Pani A. G., zamieszkałej we W., zwanej dalej „Skarżącą”, na przetwarzanie jej danych osobowych przez Komendanta Głównego Policji zwanego dalej „KGP”.

W treści skargi Skarżąca podniosła, iż wnosi o nakazanie przez Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych Komendantowi Głównemu Policji usunięcia danych osobowych jej dotyczących z Krajowego Systemu Informacyjnego Policji (dalej „KSIP”), argumentując, iż obecnie nie toczy się wobec niej żadne postępowanie karne, co w świetle art. 20 ust. 2c ustawy o Policji czyni dalsze przetwarzanie danych osobowych zbędnym.

W toku przeprowadzonego postępowania administracyjnego w niniejszej sprawie Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych ustalił, co następuje.

Wobec Skarżącej były prowadzone następujące postępowania karne, a mianowicie w 2001 r. w sprawie o czyn z art. 177 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. z 2018r., poz.1600, ze zm.) dalej zwaną „Kk”, w roku 2010 w sprawie o czyn z art. 178a § 1 Kk, w roku 2014 w sprawie o czyn z art. 286 § 1 Kk oraz w roku 2015 w sprawie o czyn z art. 286 § 3 Kk. Na zasadach określonych w art. 20 ust. 2a ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U z 2017 r., poz. 2067 z późn. zm.), w związku z przedstawieniem zarzutów, właściwy organ Policji dokonał tzw. rejestracji procesowej, tj. wprowadził dane osobowe Skarżącej do zbioru danych KSIP, jako o osobie podejrzanej o popełnienie przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego.

Pismem z […] sierpnia 2018 r. Skarżąca wystąpiła do KGP z wnioskiem o usunięcie jej danych osobowych z KSIP, ponieważ ich przetwarzanie skutkuje brakiem możliwości podjęcia pracy w organach sprawiedliwości, ponadto postępowania karne wobec Skarżącej zostały umorzone.

Pismem z […] października 2018 r. Naczelnik Wydziału Obsługi Informacyjnej Biura Wywiadu i Informacji Kryminalnych Komendy Głównej Policji udzielił odpowiedzi na ww. wniosek Skarżącej informując, iż jak wynika z treści art. 20 ust. 2a, ust. 2ac i ust. 2b ustawy o Policji, Policja może pobierać, uzyskiwać, gromadzić, przetwarzać i wykorzystywać w celu realizacji zadań ustawowych informacje w tym dane osobowe, o osobach podejrzanych o popełnienie przestępstw ściganych z oskarżenia publicznego. Pismem tym wyjaśniono, iż informacje te mogą obejmować: dane osobowe, o których mowa w art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, cechy i znaki szczególne, pseudonimy, informacje o: miejscu zamieszkania lub pobytu, wykształceniu, zawodzie, miejscu i stanowisku pracy oraz sytuacji materialnej i stanie majątku, dokumentach i przedmiotach, którymi się posługują, sposobie działania sprawcy, jego środowisku i kontaktach, sposobie zachowania się sprawcy wobec osób pokrzywdzonych. Policja nie jest zobowiązana do informowania osoby, której dane osobowe przetwarza, o fakcie przetwarzanie tych danych jak również o zakresie przetwarzania czy też udostępniania danych osobowych. Dalej wyjaśniono, iż stanowisko to, zgodnie z treścią art. 20a ust. 2a ustawy o Policji stanowi lex specjalis wobec norm określonych w art. 51 Konstytucji RP oraz art. 25, 32 i 33 ustawy. Ponadto stanowisko to pozostaje w bezpośrednim związku z art. 20a ust. 1 ustawy o Policji, zgodnie z którym, w związku z wykonywaniem ustawowych zadań, Policja zapewnia ochronę form i metod realizacji zadań oraz informacji.

Jak dalej zaznaczył Naczelnik, dane osobowe zebrane w celu wykrycia przestępstwa, zgodnie z art. 20 ust. 17 ustawy o Policji przechowuje się przez okres, w którym są one niezbędne dola realizacji ustawowych zadań wykonywanych przez Policję. Organy Policji dokonują weryfikacji tych danych nie rzadziej niż co 10 lat od dnia uzyskania informacji, usuwając dane zbędne. Nadto – zgodnie z treścią art. 20 ust. 17b tej ustawy – dane osobowe o których mowa, usuwa się, jeśli organ Policji powziął wiarygodną informację, że:

1. czynu stanowiącego podstawę wprowadzenia informacji do zbioru nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia;
2. zdarzenie lub okoliczność, w związku z którymi wprowadzono informacje do zbioru, nie ma znamion czynu zabronionego;
3. osoba, której dane dotyczą, została uniewinniona prawomocnym wyrokiem sądu.

Wskazano Skarżącej, iż rozwinięcie powyższych norm prawnych zostało rozwinięte w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 23 sierpnia 2018r. w sprawie przetwarzania informacji przez Policję (Dz. U. z 2018r., poz. 1636) zwane dalej „rozporządzeniem”. Zgodnie bowiem z treścią § 29 ust. 1 tego rozporządzenia, przy weryfikacji danych osobowych pod kątem ich przydatności w prowadzonych postępowaniach uwzględnia się:

1. rodzaj i charakter czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa;
2. rodzaj i charakter dobra chronionego prawem naruszonego popełnionym przestępstwem;
3. formy sprawstwa i umyślność popełnienia przestępstwa;
4. postaci zamiaru i skutki czynu, w tym rodzaj i rozmiar wyrządzonej lub grożącej szkody;
5. zagrożenie sankcją karną za popełnione przestępstwo;
6. liczbę popełnionych przestępstw;
7. czas, który upłynął od momentu wprowadzenia informacji do zbioru danych do momentu dokonywania oceny;
8. inne zgromadzone informacje o osobie;
9. podstawy uzyskania, pobrania lub zgromadzenia danych oraz ich prawdziwość;
10. aktualność przesłanek legalności oraz niezbędności dalszego przetwarzania danych do wykonania zadań ustawowych Policji;
11. wystąpienie okoliczności określonych w art. 20 ust. 17b i 18 ustawy o Policji, a w przypadku danych daktyloskopijnych, wystąpienie okoliczności określonych w art. 21l ust. 2 i art. 21m tej ustawy.

Wyżej wymienionej weryfikacji dokonuje się z urzędu z wykorzystaniem informacji zgromadzonych w zbiorach danych prowadzonych w Policji powiązanych z danymi osobowymi wytypowanymi do weryfikacji, zawartych we wnioskach osób, których dane dotyczą, złożonych w trybie przepisów ustawy o ochronie danych osobowych, jak też uzyskanych od innych organów, służb lub instytucji państwowych (§ 30 ust. 1 rozporządzenia). Ponadto uwzględnia się – przy danych zgromadzonych w innym celu niż wykrywanie przestępstw – rodzaj chronionego dobra, upływ terminów przewidzianych do archiwizacji akt prowadzonych spraw, przedawnienie karalności czynu będącego podstawą zgromadzenia danych, ustanie okoliczności albo ziszczenie się celu uzasadniającego wprowadzenie tych danych do zbioru danych.

Jak dalej zaznaczył Naczelnik,- innym aspektem, istotnym z punktu widzenia przedmiotowej sprawy, jest kwestia dalszej przydatności przetwarzania danych osobowych, uwzględniających okoliczności wskazane w § 29 ust. 1 przywołanego wyżej rozporządzenia. Charakter wskazanego we wniosku o usunięcie danych osobowych Skarżącej czynu, jego umyślność oraz forma podstawowa jego popełnienia przemawiają jednakże, zdaniem Naczelnika, za faktem przydatności tego rodzaju informacji dla ustawowych działań Policji, w szczególności działań o charakterze wykrywczym oraz zmierzającym do zapobiegnięcia przestępstwa w przyszłości. Nie można jednakże tracić z pola widzenia faktu – zaznaczył Naczelnik – iż rejestracja w policyjnym zbiorze danych nie przesądza o jakimkolwiek zawinieniu osoby, której dane są przetwarzane. Rejestracja taka ma jedynie charakter pomocniczy dla oceny kryminologicznej danej osoby dokonywanej przez Policję. Dodatkowo podniósł, iż fakt ewentualnego przetwarzania danych w KSIP nie wpływa – co do zasady – na wybór zawodu lub pracy i poza nielicznymi wyjątkami określonymi w ustawach, zbiór KSIP jest niedostępny dla pracodawców. Nie dotyczy to zawodów i funkcji wymagających – mocą przepisów ustawy – nieposzlakowanej opinii. W takim bowiem przypadku ocenie podlega nie tylko karalność osoby (wykazywanej w drodze zapytania do Krajowego Rejestru Karnego) lecz także inne zachowania osoby, nie będącej przestępstwami w rozumieniu prawa (w tym poprzez zatarcie skazania), rodzące jakiekolwiek wątpliwości w kontekście sprawowania szczególnej roli (funkcji) społecznej przypisanej danej grupie zawodowej (stanowisku) – wyjaśnił Naczelnik.

Mając powyższe na uwadze Naczelnik Wydziału Obsługi Informacyjnej Biura Wywiadu i Informacji Kryminalnych KGP oświadczył, iż Policja przetwarza dane osobowe jedynie w podanym wyżej zakresie – zgodnie z przytoczonymi przepisami.

Po zapoznaniu się z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych zważył, co następuje.

W myśl art. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych  (Dz. U. z 2016 r., poz. 922 ze zm.), zwanej dalej „ustawą” dane osobowe mogą być przetwarzane, jeżeli służy to dobru publicznemu, dobru osoby, której dane dotyczą lub dobru osób trzecich. W myśl art. 7 pkt 2 tej ustawy przez przetwarzanie danych rozumie się jakiekolwiek operacje wykonywane na danych osobowych, takie jak zbieranie, utrwalanie, przechowywanie, opracowywanie, zmienianie, udostępnianie i usuwanie, a zwłaszcza te, które wykonuje się w systemach informatycznych.

 Art. 23 ust. 1 pkt. 2 ustawy o ochronie danych osobowych, zezwala na przetwarzanie danych osobowych, jeśli jest to niezbędne dla zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa.

Podstawę prawną przetwarzania danych osobowych osób, wobec których były prowadzone postępowania przez Policję, stanowi art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji  (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1782 ze zm.) dalej „ustawa o Policji”. Według tego przepisu Policja, z zachowaniem ograniczeń wynikających z art. 19 ustawy o Policji, może uzyskiwać informacje, w tym także niejawnie, gromadzić je, sprawdzać oraz przetwarzać. W myśl art. 20 ust. 2a tej ustawy Policja może pobierać, uzyskiwać, gromadzić, przetwarzać i wykorzystywać w celu realizacji zadań ustawowych informacje, w tym dane osobowe m.in. o osobach podejrzanych o popełnienie przestępstw ściganych z oskarżenia publicznego, także bez ich wiedzy i zgody. W myśl art. 20 ust. 2b ww. ustawy przedmiotowe informacje, dotyczące m.in. osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego, mogą obejmować: 1) dane osobowe, o których mowa w art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, z tym że dane dotyczące kodu genetycznego obejmują informacje wyłącznie o niekodującej części DNA; 2) odciski linii papilarnych; 3) zdjęcia, szkice i opisy wizerunku; 4) cechy i znaki szczególne, pseudonimy; 5) informacje o: a) miejscu zamieszkania lub pobytu, b) wykształceniu, zawodzie, miejscu i stanowisku pracy oraz sytuacji materialnej i stanie majątku, c) dokumentach i przedmiotach, którymi sprawca się posługuje, d) sposobie działania sprawcy, jego środowisku i kontaktach, e) sposobie zachowania się sprawcy wobec osób pokrzywdzonych. W myśl art. 20 ust. 2c ww. ustawy powyższych informacji nie pobiera się, w przypadku gdy nie mają one przydatności wykrywczej, dowodowej lub identyfikacyjnej w prowadzonym postępowaniu.

Zgodnie z treścią § 10 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 23 sierpnia 2018 r. w sprawie przetwarzania informacji przez Policję (Dz. U z 2018r., poz. 1636) do wykonywania czynności w zakresie pobierania, uzyskiwania, gromadzenia, sprawdzania, przetwarzania i wykorzystywania informacji, w tym danych osobowych, o których mowa w art. 20 ust. 2a pkt 1-6, ust. 2ac i ust. 2b ustawy o Policji, prowadzi się w Policji Krajowy System Informacyjny Policji (dalej KSIP) będący zestawem zbiorów danych przetwarzanych w systemach teleinformatycznych (ust. 1). W KSIP mogą być przetwarzane również informacje, w tym dane osobowe, do których gromadzenia, uzyskiwania i przetwarzaniaPolicja jest uprawniona na podstawie odrębnych ustaw, jeżeli przyczynia się to do koordynacji informacji oraz efektywniejszej organizacji i realizacji ustawowych zadań Policji w zakresie wykrywania i ścigania sprawców przestępstw oraz zapobiegania przestępczości i jej zwalczania, a także ochrony życia i zdrowia ludzi (ust. 2).

W tym miejscu należy podnieść, że KSIP nie stanowi rejestru (zbioru danych osobowych) osób skazanych czy też ukaranych, gdyż takie funkcje pełni Krajowy Rejestr Karny. Informacje, jakimi dysponuje KSIP, nie stanowią źródła wiedzy powszechnie dostępnej, bowiem służą one wyłącznie do realizacji zadań Policji, o których mowa w art. 1 ust. 2 ustawy o Policji. Należy zgodzić się z argumentacją Naczelnika Wydziału Obsługi Informacyjnej Biura Wywiadu i Informacji Kryminalnych Komendy Głównej Policji przedstawioną dla celów niniejszego postępowania, w której podnosi on, iż „Policyjny zbiór danych, a takim jest KSIP, jest rejestrem generującym (służącym do zbierania i przetwarzania) informacje o wszczętych i prowadzonych przez Policję postępowaniach (głównie karnych) bez względu na sposób ich zakończenia, więc jako taki nie może stanowić podstawy do wnioskowania o sposobie zakończenia tych postępowań. Co więcej żaden z organów właściwych w przedmiocie prawomocnego zakończenia tych postępowań (głównie sądy powszechne i prokuratury) nie ma obowiązku informowania Policji o sposobie zakończenia postępowań. Skutkiem takiego charakteru policyjnego zbioru danych jest m.in. to, że ewentualne umorzenie postępowania (z wyłączeniem umorzenia z powodu braku znamion czynu zabronionego lub z powodu braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa lub gdy czynu nie popełniono) czy zatarcie skazania (uznanie za niebyłe) nie powoduje z mocy prawa usunięcia danych z tego zbioru lecz stanowi jedno z kryteriów oceny przydatności danych w prowadzonych postępowaniach w zakresie realizowanych zadań Policji. Charakter gromadzonych danych w KSIP świadczy o tym, iż zbiór ten nie jest rejestrem skazanych (vide: art. 106 k.k. – z chwilą zatarcia skazania uważa się je za niebyłe; wpis o skazaniu usuwa się z rejestru skazanych, nie zaś z innych zbiorów danych nie generujących faktu skazania za przestępstwo)”.

Kwestia okresu przechowywania danych gromadzonych w KSIP  została określona w art. 20 ust. 17 ustawy o Policji, zgodnie z którym dane osobowe zebrane w celu wykrycia przestępstwa przechowuje się przez okres niezbędny do realizacji ustawowych zadań Policji. Organy Policji dokonują weryfikacji tych danych po zakończeniu sprawy, w ramach której dane te zostały wprowadzone do zbioru, a ponadto nie rzadziej niż co 10 lat od dnia uzyskania lub pobrania informacji, usuwając zbędne dane. Przy weryfikacji danych osobowych pod kątem ich przydatności w prowadzonych postępowaniach uwzględnia się wyżej wymienione kryteria określone w § 29 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 23 sierpnia 2018 r. w sprawie przetwarzania informacji przez Policję.

Natomiast w myśl § 29 ust. 2 tegoż rozporządzenia organ Policji, który zgromadził w zbiorze danych dane w innym celu niż określony w ust. 1, oceniając te dane, uwzględnia: 1) rodzaj chronionego dobra; 2) upływ terminów przewidzianych do archiwizacji akt prowadzonych spraw; 3)  przedawnienie karalności czynu będącego podstawą zgromadzenia danych oraz 4)  ustanie okoliczności albo ziszczenie się celu uzasadniającego wprowadzenie danych do zbioru danych. Zgodnie z § 30 ww. rozporządzenia, oceny o której mowa w § 29 rozporządzenia, organy Policji dokonują z wykorzystaniem informacji, w tym danych osobowych: 1)  zgromadzonych w zbiorach danych prowadzonych w Policji, powiązanych z danymi wytypowanymi do oceny, 2)  zawartych we wnioskach osób, których dane dotyczą, złożonych w trybie art. 32 ust. 1 pkt 1-6 i art. 33 ustawy o ochronie danych osobowych, 3)   uzyskanych od innych organów, służb lub instytucji państwowych.

Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 28 stycznia 2014r. (sygn. II SA/Wa 1366/13) „w świetle powyższych regulacji, organy Policji są uprawnione do przetwarzania danych osób nie tylko podejrzanych o popełnienie przestępstwa, ale także skazanych prawomocnym wyrokiem sądu, jak również tych, wobec których skazanie uległo zatarciu. Realizowanie bowiem celu, jakim jest zapewnienie bezpieczeństwa i porządku publicznego przez organy Policji, wykazuje przesłankę niezbędności przetwarzania danych osobowych w Krajowym Systemie Informacyjnym Policji dla spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa (art. 1 ust. 2 ww. ustawy o Policji), co oznacza, że sam proces przetwarzania zawartych w tym zbiorze danych ma oparcie w legalnej przesłance przetwarzania danych, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o ochronie danych osobowych. Kryterium niezbędności przetwarzania danych osobowych w KSIP musi być odnoszone do ustawowych zadań Policji, których realizowaniu mają służyć przepisy art. 20 ust. 1, ust. 2a i 2b w związku z art. 20 ust. 17 ww. ustawy o Policji. Mechanizm działania zasady proporcjonalności nakazuje, by realizacja tych zadań odbywała się z poszanowaniem generalnych zasad konstytucyjnych, czyli zasady Państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP) i zasady legalizmu, wywodzonej z art. 7 ustawy zasadniczej. Wprowadzenie uregulowań ustawowych, które zezwalają organom Policji na przetwarzanie danych osobowych osób wchodzących w konflikt z prawem, mieści się więc w ramach zasady demokratycznego Państwa prawnego i zasady legalizmu, wszak zapewnienie ładu porządku publicznego oraz bezpieczeństwa obywateli jest interesem nadrzędnym Państwa, realizowanym między innymi przez organy Policji. Tym samym niewłaściwe byłoby pozbawienie organów Policji dostępu do jak najpełniejszej informacji, którą Policja sama wytworzyła w sposób legalny”.

Ponadto, w uzasadnieniu do wyroku z dnia 21 kwietnia 2017 r. sygn.. akt. I OSK 2426/15 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż w rozpatrywanej sprawie kontrola legalności przetwarzania danych powinna uwzględniać przede wszystkim zasady wynikające z treści art. 20 ust. 2a ustawy o Policji. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że informacje gromadzone przez Policję, w tym dane osobowe uczestnika postępowania, służą realizacji bardzo istotnych z punktu widzenia funkcjonowania państwa, a w szczególności bezpieczeństwa obywateli, ustawowych zadań nałożonych na tę formację. Zalicza się do nich m.in. wykrywanie i ściganie sprawców przestępstw oraz inne działania o charakterze operacyjnym. Z uwagi na szczególny charakter jakim jest KSIP, jak również z uwagi na zapewnienie bezpieczeństwa państwa i obywateli, przy ocenie legalności przetwarzania danych osobowych w KSIP nie można stosować wyłącznie ustawy o ochronie danych osobowych, nie uwzględniając szczegółowych uregulowań tej materii zawartych w ustawie o Policji, które mają stanowić gwarancję dla realizacji zadań ustawowych przez Policję.

W toku postępowania administracyjnego, Naczelnik Wydziału Obsługi Informacyjnej Biura Wywiadu i Informacji Kryminalnych Komendy Głównej Policji oświadczył, że w związku z realizacją norm prawnych określonych w ustawie o Policji, organy Policji dokonały weryfikacji zgromadzonych danych Skarżącej w zakresie czynów z art. 178a § 1, art. 286 § 1 oraz art. 286 § 3 k.k., po zakończeniu spraw, tj. odpowiednio w 2010,2014 i 2015 r. oraz w związku ze złożonym przez Skarżącą wnioskiem o usunięcie danych, a także złożoną następnie skargą do Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych na przetwarzanie jej danych w KSIP, natomiast w przypadku czynu z art. 177 § 1 k.k. dodatkowo jeszcze po upływie dziesięcioletniego terminu wynikającego z art. 20 ust. 17 ustawy o Policji. Ww. Naczelnik oświadczył, iż dokonano wymaganych ustawą weryfikacji w  szczególności pod kątem przesłanek z art. 51 ust. 4 Konstytucji RP oraz pod kątem legalności, w tym w zakresie przesłanek z art. 20 ust. 17b i 18 ustawy o Policji. Dokonując powyższej weryfikacji danych (oceny pod kątem ich przydatności) Policja nie była w posiadaniu informacji wskazujących na zaistnienie przesłanek wymienionych w art. 20 ust. 17b i 18 ustawy o Policji.

Zgodnie zaś z aktualnym stanem faktycznym i prawnym niniejszej sprawy w świetle kryteriów weryfikacji przeprowadzonej zgodnie z art. 20 ust, 17 ustawy o Policji, a także § 29 i 30 ww. rozporządzenia ustalono, iż obecnie Policja przetwarza dane osobowe Skarżącej niezbędne dla realizacji jej zadań ustawowych na podstawie, w zakresie i w celu określonym w ww. przepisach ustawy o Policji oraz nie przetwarza zbędnych danych osobowych względem których przysługiwałoby Skarżącemu prawo dostępu do danych oraz prawo żądania usunięcia tych danych.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż sposób postępowania Policji w omawianym zakresie nie budzi wątpliwości, dane osobowe Skarżącej zostały bowiem, zgodnie z przepisami, poddane ocenie co do ich przydatności.

W tym stanie faktycznym i prawnym Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych rozstrzygnął, jak w sentencji.

Na podstawie art. 127 § 3 Kpa od decyzji przysługuje stronie prawo do wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia stronie. Strona ma prawo do zrzeczenia się prawa do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Zrzeczenie się prawa do złożenia wniosku  o ponowne rozpatrzenie sprawy powoduje, że decyzja staje się ostateczna i prawomocna. Jeżeli strona nie chce skorzystać z prawa do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, ma prawo do wniesienia skargi na decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w terminie 30 dni od dnia doręczenia jej stronie. Skargę wnosi się za pośrednictwem Prezesa Urzędu (adres: ul. Stawki 2, 00-193 Warszawa). Wpis od skargi wynosi 200 złotych. Strona ma prawo ubiegania się o prawo pomocy, w tym zwolnienie od kosztów sądowych.